"Bazen, çok ender de olsa, hakemin kararlarının taraftarlarınkiyle aynı doğrultuda olduğu görülür. Ama bu bile onun masum olduğunu kanıtlamaya yetmez. Yenilenler onun yüzünden yenilir, yenenler ise ona karşı yenmişlerdir. Tüm yanlışların bahanesi, tüm felaketlerin nedeni odur. O olmasaydı taraftarlar onu icat etmek zorunda kalırlardı. Ondan ne kadar nefret ederlerse etsinler bir o kadar da ihtiyaç duyarlar. Maç boyu 22 futbolcunun arasında at gibi koşturur hakem.. Bu denli büyük bir özverinin karşılığında gördüğü ödül ise seyircilerin uluyarak kellesini istemesidir. Yine de, o yeşil kutsal alanda olmak uğruna tüm hakaretlere, yuhalamalara, atılan taşlara ve okunan belalara göğüs germeyi çok iyi bilir..” (1)
Hep Eduardo Galeano'dan alıntılar yapıyorum… Neden? Çünkü, futbolcu da, gol de, hakem de Galeano'yla birlikte başka bir dünyaya götürüyor bizi… Yukarıda, “hakem”i anlatmış usta yazar! Özverili, göğüs geren, tüm yanlışların bahanesi… Hakem figürü, Galeano'yla birlikte sevimli olmuş… Bursa- Fenerbahçe maçını seyredene kadar… sevimli… değil… artık…
Alex… Fenerbahçe'nin kaptanı! Attı omuzu hakem Deniz Çoban'a, sarı kartı yedi… İtirazını devam ettirdi Fenerbahçe'nin kaptanı, hakem kaçmaya başladı! Kimden? Kendisinden emir alması gereken futbolcudan! Kaçtı… Deniz Çoban… Genç hakem… Ümit veren hakem… Ümitlerimiz Bursa çimlerinde yok oldu gitti!!! Seyirci kellesini istemedi hakemin bu sefer… Hükmettiği futbolcu istedi ve o kelle, bir omuz darbesiyle alındı… O omuz… Artık maç değersizleşti… Sahada, korakor mücadele eden futbolcuların bir anlamı kalmadı… Kimse dinlemedi Çoban'ı… En azından soyadına uygun davranmalıydı…
Yapamadı… Maçı aldı, götürdü… Tüm hakemlere ise…
“Top kazara bedenine çarpmadı”… Bilerek ve isteyerek vurdu kaptan!!! O sustu!!! Tam da alışkanlığımızı ortaya koyarak… Susma eylemi… Sel felaketi oldu… Sustu… Zam geldi… Sustu… Yalan söyledi siyasetçi… Sustu… Hakem de sustu… O da, biz değil mi? Susanlardan… Kime karşı sustu? Trilyonları alan, Brezilya'nın sıradan bir ismine… O'nun aldığı maaşın binlerce katına karşı sustu… Aziz Yıldırım'a sustu… Susun bakalım… Nereye kadar?... Neyse…
Ey hakem!!! Susma sustukça sıra sana geldi!!! Ey Türkiye!!!! Sana da sıra…
NOT: (1) Eduardo Galeano/ Gölgede ve Güneşte Futbol/ Can Yayınları
Hep Eduardo Galeano'dan alıntılar yapıyorum… Neden? Çünkü, futbolcu da, gol de, hakem de Galeano'yla birlikte başka bir dünyaya götürüyor bizi… Yukarıda, “hakem”i anlatmış usta yazar! Özverili, göğüs geren, tüm yanlışların bahanesi… Hakem figürü, Galeano'yla birlikte sevimli olmuş… Bursa- Fenerbahçe maçını seyredene kadar… sevimli… değil… artık…
Alex… Fenerbahçe'nin kaptanı! Attı omuzu hakem Deniz Çoban'a, sarı kartı yedi… İtirazını devam ettirdi Fenerbahçe'nin kaptanı, hakem kaçmaya başladı! Kimden? Kendisinden emir alması gereken futbolcudan! Kaçtı… Deniz Çoban… Genç hakem… Ümit veren hakem… Ümitlerimiz Bursa çimlerinde yok oldu gitti!!! Seyirci kellesini istemedi hakemin bu sefer… Hükmettiği futbolcu istedi ve o kelle, bir omuz darbesiyle alındı… O omuz… Artık maç değersizleşti… Sahada, korakor mücadele eden futbolcuların bir anlamı kalmadı… Kimse dinlemedi Çoban'ı… En azından soyadına uygun davranmalıydı…
Yapamadı… Maçı aldı, götürdü… Tüm hakemlere ise…
“Top kazara bedenine çarpmadı”… Bilerek ve isteyerek vurdu kaptan!!! O sustu!!! Tam da alışkanlığımızı ortaya koyarak… Susma eylemi… Sel felaketi oldu… Sustu… Zam geldi… Sustu… Yalan söyledi siyasetçi… Sustu… Hakem de sustu… O da, biz değil mi? Susanlardan… Kime karşı sustu? Trilyonları alan, Brezilya'nın sıradan bir ismine… O'nun aldığı maaşın binlerce katına karşı sustu… Aziz Yıldırım'a sustu… Susun bakalım… Nereye kadar?... Neyse…
Ey hakem!!! Susma sustukça sıra sana geldi!!! Ey Türkiye!!!! Sana da sıra…
NOT: (1) Eduardo Galeano/ Gölgede ve Güneşte Futbol/ Can Yayınları
